Met het foldertje: ‘Cursus Liefdesdriehoek’ in mijn hand loop ik Spiritueel Centrum Walhalla binnen. Normaal ben ik niet zo van dat spiriwiri-gedoe, maar ja ik moet toch wat. De zin: ‘Versterk uw liefdesdriehoek en vind eindelijk die nieuwe liefde!’ had me overgehaald om toch te gaan. Mijn laatste relatie-dingetje is alweer zo’n anderhalf jaar geleden en sindsdien is er echt nul komma nul happening op dat gebied. Ik vertel de dame achter de balie waar ik voor kom en met een meewarig gezicht wijst ze me de weg naar de cursusruimte. In de zaal bevinden zich al een stuk of vijftien vrouwen die druk met elkaar in gesprek zijn. Ze dragen allemaal een kek yoga-outfitje. Voorzichtig kijk ik naar mijn eigen joggingbroek. Ik heb wel het minst versleten exemplaar aangetrokken, maar voel me toch redelijk uit de toon vallen. Snel probeer ik mijn rommelige vlecht nog een beetje te fatsoeneren. Ik installeer me met mijn matje zo onopvallend mogelijk achter in de zaal.
Auteur: Monica Roos
Negen maanden zat jij in mijn buik, onbekend en toch zo vertrouwd. Onlosmakelijk met mij verbonden. Wat verlangde ik naar het moment dat ik je eindelijk in mijn armen kon houden. Toen het eenmaal zover was, voelde ik me zo onbeschrijfelijk gelukkig. Je was zo lief, klein en dapper. Ik besefte toen nog niet dat ik je, vanaf het moment dat de navelstreng werd doorgeknipt, al los moest gaan laten. Niet vrijwillig, het liefst zou ik je mijn hele leven vasthouden zoals op dat eerste moment, maar omdat dit door de natuur onverbiddelijk zo bepaald is.
Vanaf de achterste rij in de concertzaal slaat hij de vrouw op het podium gade. De klanken van Tsjaikovski’s vioolconcert bedelven het publiek onder een stortvloed van emoties. Het sobere, chique broekpak dat ze draagt, benadrukt het levendige rood van haar krullen die meedeinen op haar bewegingen. In de zaal zitten opvallend veel jonge mensen. Ze was in de wereld van de klassieke muziek al een legende, maar de samenwerking met een bekende DJ waarmee ze een wereldhit scoorde, heeft haar de ultieme popsterrenstatus bezorgd.
De viool in haar handen is geen instrument, hij is onderdeel van haar, een vijfde ledemaat dat haar in staat stelt haar diepste gevoelens om te zetten in geluid. Haar vingers dansen soepel over de snaren, misleidend rank met een onvermoede innerlijke kracht. Ze speelt zoals ze is: ravissant, onbegrensd en meeslepend. Net als hun liefde. Hij herinnert zich het gevoel dat haar handen op zijn lichaam veroorzaakten als de dag van gisteren. Samen hadden ze de grenzen van het universum verkend. Intens, onverzadigbaar en onoverwinnelijk. Tot die noodlottige avond bijna vijf jaar geleden, toen hij haar had moeten verlaten. De voortdurende pijn van eenzaamheid die zich in zijn borstkas had genesteld, was zijn trouwe metgezel geworden. Dat zou vanavond voorbij zijn.
