Monica Roos

Gehaast liep ze door de entree van het New Yorkse appartementencomplex, het beleefde “Good evening, Miss Winters!” van de portier negerend. Mensen groeten vond ze overbodig. Haar ogen waren gericht op de lift. Het klik-klakken van de hoge hakken op de marmeren vloer verstomde toen ze haar doel had bereikt en naar binnen stapte. De liftboy drukte op de knop en bijna geruisloos zoefde de lift naar boven tot de deuren midden in de hal van haar appartement open gingen. Zonder iets te zeggen duwde ze de liftboy een geldbiljet in de handen, waarna hij zich snel uit de voeten maakte. Een zucht ontsnapte aan haar lippen. Eindelijk alleen na de eindeloze reeks imbecielen waar ze vandaag mee had moeten werken! Lopend door het hypermoderne interieur kleedde ze zich uit. Eén voor één belandden haar kledingstukken op de grond. Ze nam niet de moeite om het licht aan te doen, er kwam genoeg licht naar binnen door de glaswand die een spectaculair uitzicht over de stad gaf. De kleurig verlichte skyline reflecteerde in de enorme antieke spiegel die midden in de living stond. Opvallend, omdat hij zo afweek van de rest van de meubels. Het beeld werd onderbroken toen haar naakte silhouet voor de spiegel stapte. Haar blik gleed liefkozend over haar spiegelbeeld, gulzig als een dorstige minnaar. Uren had ze hier al staan kijken, met een koortsachtige blik in haar ogen, gebiologeerd en doordrongen van een verlangen dat ze nog nooit eerder had gevoeld.

Meer lezen

“Woooohoooo!” Met een juichende overwinningskreet stootte piratenkapitein Edward Morgan zijn vuist in de lucht. Tevreden keek hij achterom naar de brandende puinhoop die een uur geleden nog het trotse schip van zijn tegenstander was geweest. De laatste in een lange rij opponenten. Edward had een spoor van dood en verderf achtergelaten in zijn nietsontziende jacht naar de schat van Natural Born Riddem en nu stond niets het behalen van zijn einddoel meer in de weg. De schat was van hem!
Toen hij de schatkaart ongeveer een jaar geleden ontdekte in Mahotsukai Magic, het kleine curiositeitswinkeltje op Jamaica, had hij meteen geweten dat dit zijn lotsbestemming was. De eigenaar van de winkel, van wie gezegd werd dat hij voorspellende gaven bezat, had geprobeerd hem op andere gedachten te brengen.
“Sir, deze queeste gaat uw ondergang worden!”, had hij nadrukkelijk gezegd. Dit had Edward tijdens zijn zoektocht wel eens aan het twijfelen gebracht, maar de man had het duidelijk bij het verkeerde eind gehad. Vol zelfvertrouwen bracht hij zijn schip, de Fearless, op koers naar zijn eindbestemming, weg van het slagveld dat hij zojuist had aangericht. Door de dikke, zwarte rookwolken waren nog net de goudkleurige letters op de spiegel van het zinkende schip achter hem zichtbaar: Liza Loreley.

Meer lezen

De bruiloft van mijn zus vindt plaats op Manfield Manor, een plek die al even sprookjesachtig en perfect is als zijzelf. Ik haat bruiloften. Op één of andere manier beschouwen mensen het als een vrijbrief om alle ongetrouwde vrouwen tussen twintig en vijfendertig eens lekker onbeschaamd uit te horen over hun liefdesleven.
Shit, daar heb je het al. Mijn moeder loopt op me af met tante Mia in haar kielzog.
‘Lieverd,’ ik ruik een vleugje Vanderbilt als ze me op mijn wang kust, ‘vermaak je je een beetje?’ Ze kijken me vol medelijden aan, alsof ze verwachten dat ik elk moment hand-wringend ter aarde kan storten.
‘Ja, fantastisch feest!’ lach ik net iets te enthousiast.
Tante Mia klauwt haar gemanicuurde hand in mijn arm. ‘Waar is die leuke dokter, die vorige keer bij je was?’
Duh, alsof je dat nog niet gehoord hebt via de familie-tamtam! ‘Dat is uit, tante Mia, hij bleek gay te zijn.’ De story of my life: mannen die met mij uitgaan worden spontaan gay.
‘Weet je schat,’ het volume van mijn moeders stem daalt, alsof ze me een groot geheim gaat vertellen, ‘je moet een man ook af en toe oraal bevredigen, dat is heel belangrijk.’ Ze giet het laatste restje van haar Champagne in haar keel en slikt.
Oh god, er verschijnen beelden van mijn ouders op mijn netvlies die ik absoluut niet wil zien. Tante Mia knikt instemmend. Ik moet hier weg.

Meer lezen

Met het foldertje: ‘Cursus Liefdesdriehoek’ in mijn hand loop ik Spiritueel Centrum Walhalla binnen. Normaal ben ik niet zo van dat spiriwiri-gedoe, maar ja ik moet toch wat. De zin: ‘Versterk uw liefdesdriehoek en vind eindelijk die nieuwe liefde!’ had me overgehaald om toch te gaan. Mijn laatste relatie-dingetje is alweer zo’n anderhalf jaar geleden en sindsdien is er echt nul komma nul happening op dat gebied. Ik vertel de dame achter de balie waar ik voor kom en met een meewarig gezicht wijst ze me de weg naar de cursusruimte.
In de zaal bevinden zich al een stuk of vijftien vrouwen die druk met elkaar in gesprek zijn. Ze dragen allemaal een kek yoga-outfitje. Voorzichtig kijk ik naar mijn eigen joggingbroek. Ik heb wel het minst versleten exemplaar aangetrokken, maar voel me toch redelijk uit de toon vallen. Snel probeer ik mijn rommelige vlecht nog een beetje te fatsoeneren. Ik installeer me met mijn matje zo onopvallend mogelijk achter in de zaal.

Meer lezen

Negen maanden zat jij in mijn buik, onbekend en toch zo vertrouwd. Onlosmakelijk met mij verbonden. Wat verlangde ik naar het moment dat ik je eindelijk in mijn armen kon houden. Toen het eenmaal zover was, voelde ik me zo onbeschrijfelijk gelukkig. Je was zo lief, klein en dapper. Ik besefte toen nog niet dat ik je, vanaf het moment dat de navelstreng werd doorgeknipt, al los moest gaan laten. Niet vrijwillig, het liefst zou ik je mijn hele leven vasthouden zoals op dat eerste moment, maar omdat dit door de natuur onverbiddelijk zo bepaald is.

Meer lezen

Vanaf de achterste rij in de concertzaal slaat hij de vrouw op het podium gade. De klanken van Tsjaikovski’s vioolconcert bedelven het publiek onder een stortvloed van emoties. Het sobere, chique broekpak dat ze draagt, benadrukt het levendige rood van haar krullen die meedeinen op haar bewegingen. In de zaal zitten opvallend veel jonge mensen. Ze was in de wereld van de klassieke muziek al een legende, maar de samenwerking met een bekende DJ waarmee ze een wereldhit scoorde, heeft haar de ultieme popsterrenstatus bezorgd.
De viool in haar handen is geen instrument, hij is onderdeel van haar, een vijfde ledemaat dat haar in staat stelt haar diepste gevoelens om te zetten in geluid. Haar vingers dansen soepel over de snaren, misleidend rank met een onvermoede innerlijke kracht. Ze speelt zoals ze is: ravissant, onbegrensd en meeslepend. Net als hun liefde. Hij herinnert zich het gevoel dat haar handen op zijn lichaam veroorzaakten als de dag van gisteren. Samen hadden ze de grenzen van het universum verkend. Intens, onverzadigbaar en onoverwinnelijk. Tot die noodlottige avond bijna vijf jaar geleden, toen hij haar had moeten verlaten. De voortdurende pijn van eenzaamheid die zich in zijn borstkas had genesteld, was zijn trouwe metgezel geworden. Dat zou vanavond voorbij zijn.

Meer lezen