Met het foldertje: ‘Cursus Liefdesdriehoek’ in mijn hand loop ik Spiritueel Centrum Walhalla binnen. Normaal ben ik niet zo van dat spiriwiri-gedoe, maar ja ik moet toch wat. De zin: ‘Versterk uw liefdesdriehoek en vind eindelijk die nieuwe liefde!’ had me overgehaald om toch te gaan. Mijn laatste relatie-dingetje is alweer zo’n anderhalf jaar geleden en sindsdien is er echt nul komma nul happening op dat gebied. Ik vertel de dame achter de balie waar ik voor kom en met een meewarig gezicht wijst ze me de weg naar de cursusruimte.
In de zaal bevinden zich al een stuk of vijftien vrouwen die druk met elkaar in gesprek zijn. Ze dragen allemaal een kek yoga-outfitje. Voorzichtig kijk ik naar mijn eigen joggingbroek. Ik heb wel het minst versleten exemplaar aangetrokken, maar voel me toch redelijk uit de toon vallen. Snel probeer ik mijn rommelige vlecht nog een beetje te fatsoeneren. Ik installeer me met mijn matje zo onopvallend mogelijk achter in de zaal.
Ineens is het stil en kijkt iedereen mijn kant op. Geschrokken trek ik mijn Make love not war T-shirt wat verder over mijn joggingbroek. Misschien was deze cursus toch niet zo’n goed idee. Dan zie ik dat niet ik het onderwerp van de plotselinge aandacht ben, maar de man die kalm de zaal binnen komt lopen. Een best goed gelukte man. Ik probeer niet te staren naar zijn blote bovenlichaam. De rest doet daar geen enkele moeite voor, maar zo te zien stoort dat hem geenszins.
Hij gooit zijn matje op de vrije plek naast mij op de grond en steekt lachend zijn hand naar me uit. “Hoi, jij bent nieuw hier hè? Ik ben Marco.”
Schaapachtig lach ik terug. “Ja… eh… ik ben Fenna,” stotter ik. “Ik was wel benieuwd naar die liefdesdriehoek.” Shit, waarom zeg ik dat nou?! Ik voel mijn hoofd rood worden.
Marco houdt mijn hand iets langer vast dan nodig is. “Ik ook, heel benieuwd,” zegt hij meteen knipoog.
Gelukkig komt op dat moment de cursusleidster binnengezeild. Letterlijk. Ze is net zo breed als ze lang is en draagt een fladdergewaad. “Oké, lieve mensen, laten we beginnen,” zegt ze met een stem die lijkt op die van Alvin van de Chipmunks. “Vandaag gaan we werken aan onze liefdesdriehoek. Voor de mensen die nieuw zijn, zal ik het even uitleggen. Een goede relatie bestaat uit drie elementen: intimiteit, passie en verbondenheid.” Ze maakt met haar handen allerlei gebaren, alsof ze dingen aanwijst in de lucht. “Dat noemen we de liefdesdriehoek. Deze kunnen we versterken door in ons innerlijke Zelf meer balans aan te brengen tussen hoofd, hart en kruis.”
Kruis? Zei ze nou kruis?? In verwarring kijk ik opzij naar Marco, die geamuseerd terug kijkt en gebaart dat ik verder moet luisteren.
“Na de warming-up doen we wat oefeningen om ons kruis te ontspannen en daarna gaan we doormiddel van meditatie ons hoofd leeg maken en ons hart openstellen, zodat de positieve liefdesenergie weer vrij door ons lichaam kan stromen.” Ik ben al afgehaakt na ‘warming-up.’

Het opwarmen bestaat uit een aantal rek-en-strek-oefeningen die de cursusleidster gezien haar omvang verbazend flexibel en lichtvoetig voordoet. Ik bak er niks van, want ik ben zo stijf als een plank, maar ik krijg het er wel enorm warm van. De kruis-ontspan-oefeningen (waar ik nu niet verder over uit zal wijden) doen hier nog schepje bovenop en tegen de tijd dat we toe zijn aan de meditatie-oefeningen heb ik een hoofd als een boei en zweet ik als een otter. We hebben het ons gemakkelijk gemaakt in kleermakerszit. Nou ja, de rest dan, ik heb het gevoel alsof mijn heup elk moment uit de kom kan schieten.
“Laat het los mensen, laat je gedachten wegzweven.” De eekhoornstem van de leidster klinkt zalvend en werkt enorm op mijn lachspieren.
“Denk aan je ademhaling, adem in naar je kruis en maak bij elke uitademing je hoofd leger.” Ik probeer echt om nergens aan te denken, maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Hoe meer ik het probeer hoe meer gedachten ik in mijn hoofd krijg! Tot overmaat van ramp krijg ik ook nog verschrikkelijke jeuk in mijn oor. Met mijn vinger probeer ik onopvallend de jeuk weg te nemen, wat uiteraard niet lukt. Ik graaf nog wat dieper met mijn vinger in mijn oor. Gefrustreerd open ik mijn ogen en kijk recht in het gezicht van de bejaarde mevrouw op het matje schuin voor mij die omkijkt bij mijn onrustige bewegingen.
“Sorry,” fluister ik. Maar met een wegwerpgebaar wuift ze mijn verontschuldiging weg. Ze gniffelt en buigt samenzweerderig naar me toe. “Pas maar op dat je geen oorgasme krijgt!” zegt ze dan. Ja, daar ben ik even stil van.
Dan is het gedaan met me, ik voel het omhoog borrelen vanuit mijn tenen. Uit alle macht probeer ik het nog te onderdrukken, maar er is geen redden aan. Ik krijg de slappe lach. Machteloos hang ik hikkend op mijn matje, terwijl de rest van de deelnemers, inclusief de yogajuf, afkeurend mijn kant op kijkt. De tranen biggelen over mijn wangen. Naast mij hoor ik een soort gehinnik, dat steeds harder wordt. Het is afkomstig van Marco die ook de slappe lach heeft.
Met een hoofdbeweging geeft de leidster te kennen dat ze liever heeft dat we het pand verlaten. Snikkend rollen Marco en ik ons matje op en blazen de aftocht. Vlak voordat we onze eigen kleedkamer inlopen, houdt Marco me tegen. “Ik heb in tijden niet zo gelachen,” zegt hij buiten adem, terwijl hij de tranen uit zijn ogen veegt. “Heb je zin om vanavond tijdens een etentje onze liefdesdriehoek aan een nader onderzoek te onderwerpen?”
Ik veeg wat haren uit mijn gezicht en wuif mezelf koelte toe. “Dat lijkt me enig,” zeg ik grinnikend. “Misschien kunnen we dan ook nog een keer de kruis-ontspan-oefeningen doornemen.”