Liefde of Luchtkasteel? Een voorproefje

Ewout van Duijvestein is not amused wanneer hij bij thuiskomst een bijna naakte vrouw aantreft op zijn parkeerplaats. Maar niet voor lang, want al snel weet de dame in kwestie zijn onverdeelde interesse te wekken en stelt hij alles in het werk haar te verleiden op Slot Duijvestein te blijven.
Michelle Lacroix is niet van plan te eindigen als nieuwste aanwinst op de lijst van Ewout van Duijvesteins veroveringen. Toch logeert ze binnen de kortste keren op zijn kasteel en weet hij haar lichaam te veroveren met zijn opwindende spelletjes.
Maar als er liefde in het spel komt, veranderen de spelregels en staat hun wereld ineens op losse schroeven. Hebben Michelle en Ewout voldoende vertrouwen in hun eigen geluk of blijkt hun liefde een luchtkasteel te zijn?

Sneak preview:

Vanuit zijn schuilplaats hield Ewout het pad naar de ingang van de schuur in de gaten. Hij keek op zijn horloge, één over acht. Wat als ze niet zou komen? De vraag die al de hele middag in zijn hoofd sluimerde, doemde nu levensgroot op in zijn gedachten. Hij had dit plan in een enthousiaste opwelling in gang gezet, maar hij vroeg zich af of hij zijn hand niet had overspeeld. Zeker na Michelles opstandige reactie gisteravond. Het laatste wat hij wilde was haar afschrikken of erger nog, wegjagen. Twijfel balde samen in zijn borst. Welke zelfverzekerde, goed opgeleide vrouw zat er nu te wachten op een schermutseling met Don Ewout?
Het antwoord op zijn vraag kreeg hij toen het droge geluid van een brekende tak hem deed opkijken. Hij durfde het visioen in rood dat zich op zijn netvlies aftekende nauwelijks te geloven. Zijn vurige wens dat ze op zijn uitnodiging zou ingaan was verhoord en de manier waarop ging zijn stoutste dromen te boven. Hij trok zich voorzichtig terug in de schaduw, terwijl hij haar gebiologeerd gade sloeg.
Het spetterende rood van haar fluwelen jurk stak bijna pervers af tegen het groen van de struiken. De uitbundige rok deinde om haar benen op het ritme van haar kortdate pas. Het lijfje omsloot haar bovenlichaam perfect door het korset dat aan de voorkant was ingeregen met een glanzend, zwart lint. De kleine mouwtjes en het decolleté waren afgezet met fijne zwarte kant die de zachtheid van haar omhoog gestuwde borsten op zinnenprikkelende wijze bedekte. Haar haren waren aan één kant opgestoken, zodat ze aan de andere kant als een gouden waterval van krullen over haar schouder vielen. Ze droeg geen sierraden, enkel een zwart, fluwelen bandje om haar nek. Ze was adembenemend verrukkelijk. Ze was Doña Michelle.
Voor de schuurdeur die op een kier stond, wachtte ze even. Ze probeerde van buitenaf naar binnen te kijken, maar het was te donker om iets te kunnen zien. Even was Ewout bang dat ze rechtsomkeert zou maken toen ze een vertwijfelde blik over haar schouder wierp, maar ze pakte haar rok op en stapte over de drempel. Snel kwam Ewout in beweging. Het was de hoogste tijd dat hij haar gezelschap ging houden. Met een zwaai van zijn zwarte cape kwam hij in actie.

“Hallo? Ewout?” Michelle liep een stukje de stal in, terwijl haar ogen zich aanpasten aan de duisternis. Het was er niet helemaal donker. Op een aantal plekken hingen olielampen die een zachte, oranje-gele gloed verspreidden. De stal was verdeeld in twee gedeeltes. Het deel dat zich het dichtst bij de deur bevond, was ingericht om plaats te bieden aan een stuk of wat paarden. Het andere deel dat aan de achterkant lag, was in gebruik als hooischuur. Toen ze doorliep, zag ze dat een aantal hooibalen strategisch was neergelegd en bekleed met dekens en kussens om dienst te doen als zitje. Een andere hooibaal was bedekt met een tafelkleed waarop een dienblad met een fles wijn en een paar wijnglazen stond. Het was de perfecte entourage voor een romantisch onderonsje.
Op dat moment sloeg de paniek weer toe. Ewout had duidelijk iets gepland en uit ervaring wist ze dat ze geen schijn van kans had als hij zijn zinnen ergens op had gezet. Wat deed ze hier in godsnaam? Dit was een slecht idee. Ze draaide zich om en zette koers naar de uitgang. Na enkele stappen stond ze echter oog in oog met een stoïcijns kijkende, hooi kauwende Hurricane die haar de weg versperde. Weer die irritante knol!
“Doña Michelle, mi corazón,” klonk de stem van Ewout achter haar. Michelle sloeg haar ogen ten hemel, terwijl Hurricane even met zijn hoofd schudde. “De zon verbleekt in uw aanwezigheid. Mijn verrukking over uw komst kent geen grenzen.”
“Ewout. Ik bedoel, Don Ewout,” met de moed der wanhoop draaide Michelle zich om. “Dit is niet …” Haar adem stokte in haar keel en ze wist ineens niet meer wat ze had willen zeggen. De man die voor haar stond was Ewout, maar toch ook weer niet. Het oogmasker dat zijn blik voor haar verborgen hield en de zwarte, glanzende cape die over zijn brede schouders naar beneden viel, maakten hem tot iemand die ze niet kende, maar waar ze wel van had gedroomd. Haar mond werd droog en haar polsslag versnelde van opwinding.
Michelle, doe even normaal, probeerde het stemmetje diep van binnen nog. Je gaat niet in katzwijm vallen bij een verkleedpartijtje van Ewout de spelletjeskoning hoor!
Om zijn zinnelijke mond plooide zich een charmante lach. “Kom cariño,” nodigde Ewout haar uit. “Uw schoonheid moet gevierd worden met een goed glas wijn.” Zijn voorkomendheid streelde haar ego en haar vrouwelijkheid. Ze legde aarzelend haar hand in de zijne en zijn vingers sloten zich onherroepelijk om de hare. Eén wijntje kan geen kwaad.